Równikowe Lasy Deszczowe I Ochrona Środowiska

Timi

T A S M A N I A

Wyspa Tasmania, położona jest 240 km na południe od wybrzeża Australii, jest górzysta i ma wspólną historię geologiczną z górami we wschodniej części Australii (Wielkie Góry Wododziałowe). W najwyższych partiach górskich występują ślady zlodowacenia. Na północnym wschodzie wznosi się masyw Ban Lemond (do 1573 m n.p.m.), wyraźnie oddzielony od Płaskowyżu obniżeniem o nazwie Tamar.Tasmania ma urozmaiconą linię brzegową, gęstą sieć rzek i liczne jeziora polodowcowe, a znaczną jej część porastają lasy z przewagą eukaliptusa (na północy i wschodzie) lub buka południowego (na południowym zachodzie). Powyżej 1200 m n.p.m. roślinność ma charakter alpejski.

Ten zakątek ziemi ma jeszcze jeden niewątpliwy plus. Naukowcy przewidują, że w wypadku, gdyby doszło do wybuchu swiatowej wojny atomowej , właśnie Tasmania będzie jednym z ostanich miejsc na ziemi, gdzie dotrze skażenie promieniotwórcze zabijające wszystko, co żywe. To znaczy, że Tassies bedą żyli o kilka dni dlużej , niż mieszkańcy Europy czy Ameryki. I może właśnie dla tych kilku dni życia warto tutaj zamieszkać.

W tasmani powstał pewien plan który zakłada objęcie ochroną rezerwatową 45% powierzchni lasów, czyli 1 miliona hektarów. Jak zostanie wyznaczona granica tego wielkiego rezerwatu, napewno zamieszcze ją tu, ale narazie wiadome są te tereny objęte ochroną:

Eddy

Geneza Tasmani i jej fauny i flory
Mniej więcej 250 mln lat temu Tasmania wraz z Australią, Nową Zelandią, Antarktydą, Ameryką Południową, Afryką i Indiami wchodziła w skład południowego prakontynentu Gondwany. Zajmowała ona prawie połowę globu, a sporą jego część pokrywał wilgotny las strefy umiarkowanej. Najlepiej zachowane fragmenty tego lasu znajdują się obecnie na Tasmanii. Jakakolwiek część prawdziwie dzikiej przyrody jest obecnie rzadkim dobrem, ten zaś bezkresny obszar wilgotnego lasu jest unikatowym, bezcennym skarbem, którego należy starannie strzec. Niektórzy eksperci twierdzą, że jest to najlepiej zachowana część prastarego lasu deszczowego na kuli ziemskiej. Na tej wyspie występują równierz gatunki których nie znajdziemy nigdzie indziej lecz tylko na Tasmani. Są to:
Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii), podobny do borsuka drapieżnik; wyginął w Australii 3 tys. lat temu, teraz żyje tylko na Tasmanii, najliczniej na północnym wschodzie. Niewielkich rozmiarów (57-65 cm długości, 7-8 kg wagi), z czarnym futrem z białymi, na piersiach i zadzie, plamami. Ten największy, mięsożerny torbacz dzień spędza w kryjówce, o zmierzchu wyrusza na polowanie, żywi się padliną, owadami, małymi ssakami. Potrafi wspinać się na drzewa. Młode (2-4 osobników) rodzą się w kwietniu, noszone są w otwartej do tyłu torbie przez 16 tygodni. Diabeł tasmański jest objęty ochroną.

Kolczatka (Tachyglossus aculeatus) to zwierzę zaliczane również do stekowców. Ma długość ok. 60 cm, skórę pokrytą włosami i ostrymi kolcami i długi, ruchliwy język, służący do wyjadania mrówek. Występuje w całej Australii i Tasmanii. Aktywna w nocy i zimą. Samica skład jedno jajo, wysiadując je przez 10 dni w torbie.

Dziobak (Ornithorhynchus anatinus) należy do stekowców (najprymitywniejszej gromady ssaków, łączących cechy ssaków i gadów, czyli podobnych z wyglądu do ssaków, stałocieplnych i mających gruczoły mleczne, ale składających jaja, jak np. gady). Zwierzę wielkości kota (40-55 cm długości i 700-2000 g wagi), słodkowodne, z brązowym, gładkim futrem, bez widocznych uszu, z szerokim ogonem, smukłym ciałem, z pyskiem w kształcie płaskiego dzioba jak u kaczki, z rogowymi brzegami. Pływając zostawia ślad w postaci litery V. Zasiedla wschodnie wybrzeże Australii i Tasmanię. Sprawnie pływa i nurkuje, żywiąc się ślimakami, małżami i skorupiakami. Wrażliwy na zranienie, gatunek ginący z powodu zanikania środowiska życia.